بیماری منقار و پر طوطی سانان (PBFD)

عامل بیماری:

بیماری منقار و پر طوطی سانان (PBFD)، برای نخستین بار در دهه 1970 میلادی در هر دو گروه طوطی های خانگی و همچنین طوطی های وحشی مشاهده شد. عامل اصلی ایجاد این بیماری نوعی ویروس از خانواده circoviridae، تحت عنوان ویروس BFDV می باشد.

گونه های هدف:

بر اساس داده های ثبت شده از ابتلای نزدیک به 78 گونه از طوطی سانان در سراسر جهان به این ویروس، تقریبا می توان بیان کرد که تمامی گونه های طوطی سانان به ویروس BFDV حساس هستند. اگرچه تا به امروز بیشترین ابتلا در خانواده طوطی سانان گزارش شده است، ولی بر اساس برخی از اطلاعات، سایر گونه ها هم ممکن است در مقابل این ویروس چندان ایمن نباشند.

علایم بیماری:

ویروس PBFD، را بیشتر به دلیل ایجاد بیماری سخت و تلفات بالا در طوطی سانان می شناسند. علایم بیماری می تواند بر اساس سن درگیری و سرعت پیشرفت آن متفاوت باشد. علایم بیماری منقار و پر طوطی سانان PBFD، بیشتر شامل از دست دادن و جمع شدن متقارن پرها، و تغییر رنگ غیر طبیعی پرهای زینتی می باشد. به مرور زمان، پرندگان مبتلا ممکن است کاملا کچل شوند. بعلاوه، همانطور که از نام بیماری هم مشخص است، ممکن است منقار نیز تحت تاثیر قرار گرفته و ناهنجاری هایی نظیر ایجاد ترک و یا رشد بی رویه در این ناحیه مشاهده شود. توجه به این نکته بسیار ضروری است که بروز این علایم زمان بر خواهند بود، بنابراین، احتمال ابتلای پرنده در حالی که هنوز هیچ نشانه ای را از خود به نمایش نگذارد وجود دارد.

علاوه بر موارد کلاسیک فوق، پرندگان مبتلا شده در سنین بین 6 الی 24 ماهگی، با بروز علایمی نظیر افسردگی، اسهال، بی حالی و سرکوب سیستم ایمنی (یک سیستم ایمنی ضعیف) درگیر بوده اند، و این موضوع ممکن است بدون مشاهده علایم خاصی بر روی پرها و منقار بوده باشد. پرندگان مبتلا  همواره با یک عفونت ثانویه ویروسی و یا باکتریایی نیز درگیر خواهند شد. و در نهایت، و به ویژه در پرندگان زیر 6 ماه، گاها مرگ ناگهانی بدون مشاهده هیچ نوع علایم خاصی از بیماری نیز گزارش شده است.

انتقال بیماری:

بیماری منقار و پر طوطی سانان PBFD از طریق مدفوع، ترشحات دهانی و ضایعات پوست و پر نظیر شوره قابل انتقال می باشد. به این معنا که بیماری از طریق تماس مستقیم و یا غیر مستقیم با پرنده مبتلا قابل انتشار می باشد. همچنین پرندگان مبتلا می توانند ویروس را به تخم ها و یا از طریق غذا دادن به پرندگان تازه متولد شده منتقل نمایند.

ویروس می تواند برای چندین ماه در محیط زنده بماند، به عبارت دیگر، لوازم آلوده می توانند برای مدت زمانی طولانی عامل انتشار بیماری و ویروس باشند.

منشاء بیماری:

در مقیاس جهانی، بیماری منقار و پر طوطی سانان، یکی از مهم ترین بیماری های واگیر و عفونی در هر دو گروه طوطی های خانگی و طوطی های وحشی شناخته می شود. اگرچه منشاء این بیماری را به استرالیا مرتبط می دانند، ولی امروزه در اروپا، آمریکای شمالی، آسیا و آفریقا نیز موارد بسیاری از ابتلای به این بیماری در طوطی سانان گزارش شده است. دلیل اصلی انتشار وسیع این بیماری را به سرتاسر جهان، ترابری وسیع طوطی سانان با مقاصد تجاری تحت عنوان بازار پرندگان زینتی می دانند.

خطر برای سلامتی انسان:

تا کنون هیچ موردی از ابتلا و تهدید سلامتی برای انسان گزارش نشده است.

خطر برای سلامتی سایر حیوانات اهلی:

این بیماری تا کنون هیچ خطری برای سلامتی پستانداران اهلی نداشته است. هرچند، این خطر همواره برای طوطی سانان زینتی که به عنوان حیوانان خانگی نگهداری می شوند وجود دارد. بنابراین، همواره اجرای پروتوکل های امنیت زیستی به پرورش دهندگانی که اقدام به نگهداری از گونه های طوطی سانان می کنند توصیه می شود تا از انتشار بیماری پرندگان وحشی به سالن و یا گله های خود جلوگیری نمایند. این پروتوکل ها باید شامل قطع کامل خطر تماس مستقیم با پرندگان ناقل و بیمار و یا هر نوع عامل عفونی نظیر مدفوع، شوره و پوسته و پر این پرندگان باشد.

تشخیص:

به دلیل تنوع زیاد در علایم بالینی، همچنین دلایل متعدد دیگر جهت بروز این علایم، بیماری PBFD را نمی توان تنها بر اساس مشاهده ناهنجاری های ظاهری پر و منقار تشخیص داد. تشخیص دقیق این بیماری نیازمند بررسی های تخصصی بیشتر و آزمون های آزمایشگاهی زیر نظر متخصص می باشد.

 

برای مطالعه مقالات متنوع در زمینه پرورش و تغذیه پرندگان زینتی از صفحه مقالات وبسایت ما دیدن فرمایید.

 

گردآوری و ترجمه:
مهندس مصطفی بخارائیان

(کارشناس ارشد تغذیه و پرورش حیوانات، فارق التحصیل از دانشگاه Essex انگلستان)